Iedere dag haal ik haar hondje
op om te wandelen met de mijne.
Ze is 82 en kan zelf niet meer
zo goed lopen.

Toevallig had ze de televisie aan
en bij man bijt hond, was er
een verhaal over een man die
geloofde dat hij zijn overleden vrouw
weer zou zien na zijn dood.

Het is leuk dat hij dat gelooft, zegt ze,
maar ik geloof daar niet in.
Ze draait met haar ogen om aan
te geven dat ze het totale onzin vindt.
Er is nooit iemand terug gekomen
om te vertellen of het waar is.

Ik weet dat het zo is, zeg ik tegen haar.
Ze schrikt, we praten nooit
over dit soort onderwerpen.

Er zijn genoeg mensen teruggekomen
uit een (bijna) dood ervaring.
En die vertellen vaak pas na jaren
erover omdat ze bang zijn voor de
reactie van anderen.

Sorry hoor, zegt ze, dat geloof ik niet.

Helemaal prima toch ?
Van mij hoef je het niet te geloven.
Er komt een moment
dat je het zal ervaren,
dat zullen we allemaal.

Thuis gekomen komt het verhaal
van mijn oma weer boven.

Had me er toch gelaten,
het was er zo mooi, zei ze
toen ze uit haar coma kwam.

Ik was een jaar of 7,
het is me altijd bij gebleven
en maakte me nieuwsgierig
naar het leven na de dood.
Daarom heb ik er veel over
gelezen, gehoord en ingevoeld.

Voor mij is het leven oneindig
en zijn geboorte en dood
overgangen van het leven.
Als ik het zo bekijk, voelt
het voor mij logischer en
vallen vele inzichten beter
op hun plek.

Lichtflits