De afgelopen week heb ik
met meerdere vrienden
gesproken.

En zonder het van elkaar te weten
vertelden ze allemaal over
jonge mensen in hun omgeving
die plotseling zijn overleden of
serieus ziek zijn.

En ik merk dat ik er nog
steeds niet mee om kan gaan.

Mijn hoofd gaat als vanzelf
naar dat waar we niet over
mogen praten en wat we nog
steeds niet willen onderzoeken.

Niet dat het onderzoeken nog
nodig is, er zijn er inmiddels
genoeg onderzoeken gedaan om tot een
duidelijke conclusie te komen.

Maar voorlopig blijven we
net doen alsof dat niet zo is.

Bijna 5 jaar geleden was het voor mij
al duidelijk en heb ik gewaarschuwd
dat dit zou kunnen gebeuren.

Het ervaren in eigen omgeving,
het dagelijks horen van ambulances
en de verhalen van vrienden,
doen mijn hart ineen krimpen.

Ik vertel mezelf dat zielen de
aarde alleen maar kunnen verlaten
als hun tijd erop zit.

Dat deze zielen aan de wereld
laten zien dat er de afgelopen 5
jaar iets is gebeurd dat mensen
ziek maakt.

En toch voel ik nog steeds
een boosheid en komt
het gevoel op dat het
allemaal anders had kunnen lopen.

Ik blijf het lastig vinden.

Lichtflits