Wanneer je als kind
iets heftigs meemaakt,
kan het zo zijn dat je
ergens in je gedrag,
daarin blijft hangen.

Alsof dat kind wil zeggen:
Ik groei niet verder totdat
je er naar hebt gekeken
en hebt geheeld.

Volwassen mensen kunnen dan
in hun gedrag nog steeds
in die fase blijven hangen.

Snel gekwetst of angstig zijn.
Iets door de ogen van dat jonge kind
bekijken en benaderen.
Een overgevoeligheid of allergie
voor bepaalde situaties of mensen hebben.
Het op slot slaan bij bepaalde gebeurtenissen.

Het lichaam groeit dan wel verder
en op sommige vlakken zal
de ontwikkeling ook gewoon verder gaan.
Maar er zullen situaties zijn
waarin het lijkt alsof je
te maken hebt met een kind.

Je innerlijke kind dat
niet verder kon groeien
omdat het volledig in
de overlevingsstand is geschoten.

Soms heb je daar geen herinnering aan
omdat het lichaam er zelf voor zorgt,
samen met je brein, dat je het vergeet.

Het ligt als het ware ergens verborgen in jezelf.

En enkel wanneer er een zelfde soort
situatie op je pad komt,
wordt het aangeraakt.

In deze tijd van evolutie worden alle
oude stukken naar buiten geduwd.
Waardoor oude wonden ineens weer
zichtbaar worden en vooral voelbaar.

En daardoor zal het innerlijke kind
zich ook weer laten zien.
Want wat het wil is heling,
het wil groeien en zich verder ontwikkelen.
De plaats verlaten, waar het al die tijd
in vast heeft gezeten.

Het wil zich niet langer alleen en
genegeerd voelen,
maar wil de verbinding aangaan
met jou zoals je nu bent.

Het is aan jou als volwassene
om dat kind te begeleiden.
(Hoe gek het ook klinkt.)
En dat is ook precies
het dubbele ervan.

Beiden bevinden zich in jou.

Toch is het mogelijk om
je innerlijke kind,
nu in dit moment te begeleiden.

Je mag altijd hulp zoeken
maar uiteindelijk zul je zelf
het proces door moeten gaan.
Het doel is om een te worden
met alle delen van jezelf.

Lichtflits
Uit het boek: Zeg het zoals het is