Ik vond het een pittige week.

Heb aardig wat innerlijke
achtbaanritjes gemaakt.
Voordat ik me her-innerde
dat ik het zelf was die
uit moest stappen.

Innerlijk de weg even kwijt zijn,
voelt zeer ongemakkelijk.
Maar brengt me altijd weer
helderheid achteraf.

Energetisch opschonen,
wat is van mij, wat is van de
wereld, wat is van een ander.
Wie duwt, wie trekt en wat
doe ik ermee.

Ik kan alleen zijn wie ik ben.
En het alleen doen zoals het
goed voelt voor mij.
Terug naar de kern,
diep in mezelf.

Wat laat ik achter,
wat neem ik mee,
wat laat ik opnieuw toe,
wat dient zich aan.

Het was een flinke rit.

Ik was niet alleen,
de tekens en boodschappen
waren er volop.
Een lied, een vriend,
een tekst op de rug
van iemand in de winkel.

Don’t give up.
Het komt goed.
Practice what you preach,
walk your talk.

Ik blijf het bijzonder vinden
hoe het werkt in de praktijk.

Mijn lichtflits woorden
stromen soms zo makkelijk
uit mij, ze toepassen in de
wereld valt niet altijd mee.
De wereld wil de ene kant op
mijn ziel de andere.

Ik zie wat ik zie,
ik hoor wat ik hoor,
ik voel wat ik voel.
Ik ben …..

Daar begint het,
iedere keer weer.

Ik ben.

Lichtflits