Ik dacht gisteren het voelt
alsof er iets in de lucht hangt.
Niet aangenaam, een beetje
onheilspellend.
Ik kon het niet plaatsen.

In mijn omgeving hoorde
ik veel mensen klagen over
moe zijn, over het gevoel
van chaos en onduidelijkheid.
Of tegen de paniek aanhangen.

Wanneer ik dat soort zaken voel,
dan ga ik naar buiten.
adem ik bewust, verbind ik mijn
voeten met de aarde en
let de hele dag op mijn
innerlijke toon, op dat wat
ik mezelf vertel.

Ik blijf bij de gedachte
dat we niet naar beneden
worden getrokken maar dat
het duidelijk aan het worden is
wat we nog in ons hebben aan
gedachten en overtuigingen
waarmee we onszelf naar
beneden trekken.

Ons lichaam gaat in frequentie
omhoog en alles wat niet mee
kan komt eruit, of wordt zichtbaar.

Zodat we ons er bewust van
kunnen worden en het op
kunnen ruimen.

Ons lichaam gooit het er gewoon uit.
Maar voor gedachten en overtuigingen
hebben we vaak de ander nodig als
klankbord, zodat we naar onszelf
kunnen luisteren.

De kans op overprikkeling is
nu groot, omdat er innerlijk
veel gebeurt.
Het zijn pittige dagen en we
zijn er nog niet.
De moeheid laat zien dat we
lief voor ons zelf mogen zijn.

De helderheid zal komen.
Het is zoals met de sneeuw in
een schuddebol.
Wil je helderheid, zet het neer.

Zet jezelf stevig neer.
Luister naar wat je nodig hebt.
Ga regelmatig naar buiten,
verbind je met de natuur.
En plan bewust momenten
van rust in.

Ook dit gaat weer voorbij.

Lichtflits