Het was wat mijn opa tegen me zei,
toen ik vanwege omstandigheden
bij hem voor de deur stond.

Ik had me inderdaad afgevraagd hoe
ik de boodschap zou brengen.
Maar omdat hij direct zei:
“Zeg het maar zoals het is”,
voelde ik de ruimte om het gewoon
recht toe, recht aan, te zeggen.

Zonder gedraai, zonder een leugentje,
zonder het mooier te maken dan
wat het was. En ik zei het.

De zin is altijd verder met me meegereisd.
Ik hou van open en eerlijk.

Niet om een ander ergens mee te
confronteren, maar wel om iets helder
te maken. Al was het maar voor mezelf.

Sinds 2020 kwam de zin in mij weer voorbij.
Ik kreeg steeds vaker het gevoel dat ik
het niet zo mocht zeggen zoals het is.
Men had liever dat ik mijn mond dichthield.

Dat bracht strijd in mij.

Want als je het niet mag zeggen
zoals het is, wat zeg je dan ?

Het is zoals het is en
het gaat zoals het gaat.
Je ervaart wat je ervaart en
je geeft daar woorden aan.

Als jij het niet tegen mij zegt zoals het is.
Wat moet ik dan met jouw woorden ?

De afgelopen jaren heb ik geleerd
om alles toch te zeggen,
al is het op eigen wijze.
Helder en duidelijk
en altijd vanuit Liefde,
oprecht en eerlijk,
zoals het is voor mij.

Je hoeft het niet met me eens te zijn,
maar laat het me zeggen zoals het is voor mij.

Jij mag het zeggen zoals het is voor jou.
Alleen zo kunnen we elkaar begrijpen.

Vanuit de plek van Liefde

Liefs Anniek – 2024
Uit het boek: Zeg het zoals het is.
www.lichtflits.com