3 keer moest ze heen en weer
voor het aanvragen
van haar invalidekaart van
de gemeente.

De mevrouw van de gemeente
kon haar aanvraag niet indienen
omdat ze geen mailadres had.
Tenminste dat zei ze.

Dus mijn vriendin van bijna 82,
die inderdaad niet zo goed
kan lopen en dat al 30 jaar
niet zo goed kan, weer terug naar huis
om haar mailadres op te halen,
want die kent ze niet uit haar hoofd.

De gemeentemedewerkster gaf
haar na het geven van haar mailadres
papieren om in te vullen,
die ze niet helemaal begreep,
dus ging ze nog een keer terug
naar huis om samen met haar zoon
de vragen in te vullen.

Om vervolgens weer naar het
gemeentehuis te vertrekken om
ze in te leveren.

De gemeentemedewerkster
bekijkt de papieren en vertelt
haar dat ze bericht krijgt via
haar mailadres wanneer ze terug
kan komen om het bij een andere
medewerkster op te halen.

Bij mij flapperen mijn oren inmiddels.

Echt ? Een invalide vrouw van 81
2 keer weg laten gaan en bij
hoog en laag beweren dat het
echt niet zonder mailadres kan ?

Vroeger ging je gewoon met een
pasfoto en je id bewijs er naar toe,
zegt mijn vriendin.
Je leverde je oude in, betaalde en
kreeg er een nieuwe voor terug.

Bijna had ze het helemaal gelaten.
Dan maar geen invalide plek.

Tot over 5 jaar !
zei de gemeentemedewerkster.
Ik geloof inmiddels dat veel
mensen niet meer in de gaten hebben
hoe we met onze ouderen omgaan.

Ben ik nou echt de enige die
hier de kriebels van krijgt ?

Lichtflits