Terug naar de fabrieksinstellingen,
dat was wat ik las op mijn telefoon.
Ik had hem uitgezet en weer aan
en kon er niet meer in komen.

Tenzij ik terug zou gaan
naar de fabrieksinstellingen.
En dus koos ik voor die oplossing.

Een daadwerkelijke op-lossing,
want alle foto’s weg die ik niet
op mijn sd kaart had gezet.

Alle Apps er weer opnieuw op,
zoeken naar wachtwoorden,
contacten, kortom een heel gedoe.

Zo makkelijk gaat het dus.
Van het ene moment naar het andere
kan alles zomaar weg zijn.

Ik bewaar niets in de cloud,
al begrijp ik wel waarom je dat
zou moeten doen.
Maar ik voel er een bepaalde
weerstand tegen, dus doe
ik het niet.

Na uren werk,
staat bijna alles er weer op.
Verbazingwekkend dat je
rijbewijs en paspoort afgelezen
kunnen worden door je telefoon
en wie weet waardoor nog meer.

Moeiteloos wordt mijn bsn nummer
via de digitale snelweg gedeeld.
Doe je het niet, dan kom je er niet in.
De dwang en de drang in de
digitale wereld is verder
aan het toenemen.
Iets wat ik wel weet, maar
niet vaak ervaar.
Ik leer van de ervaring.

Klaar.
Een frisse uitstraling,
een nieuw begin.

Terug naar de fabrieksinstellingen.
Dat zijn we nu als mensheid
ook aan het doen.

Dat wat echt belangrijk is
schuift steeds verder naar voren.
Alle versierselen, alle extra’s
die er eigenlijk niet toe doen,
vallen van ons af.

Terug naar de basis.

Wat is werkelijk belangrijk en
noodzakelijk ?

Lichtflits