De afgelopen jaren ben ik vooral
bezig geweest om mijn leven zo
vorm te geven dat ik achter
mezelf kon gaan staan.

Liefdevol, respectvol met
zelfvertrouwen en zelfwaardering.

Iets in mij gaf mij vanaf mijn kindszijn
het gevoel dat ik mijn krachten, gaves
en liefde niet moest onderdrukken.
Maar dat ik ze alle ruimte mocht geven
om ze er te laten zijn.

Toch liet de wereld mij een
ander verhaal ervaren en kwam ik
vaker in een strijd terecht
dan goed voor me was.

De boodschappen:
vertrouw op je hoofd maar denk niet zelf na,
wantrouw de ander, vraag om toestemming,
loop mee in het systeem,
doe wat er van je wordt verwacht,
brachten mij regelmatig
in de verwarring, deden me
twijfelen aan mezelf omdat alles in mij
steeds in de weerstand schoot.

Pas op mijn 44 ste durfde ik
helemaal voor mezelf te gaan staan.
Besloot ik het spel niet langer
mee te spelen en nam ik het besluit
om op mijn eigen fundament te gaan staan.

Dat fundament dat al aanwezig was
in mezelf maar dat tot dan toe,
weinig aandacht had gekregen.
Omdat ik had geleerd dat mijn
fundament er niet toe deed,
dat het niet belangrijk was en
in mijn geval, niet te vertrouwen
omdat het bestond uit
liefde en respect voor
ieder wezen hier op aarde.

En juist dat de reden was
waardoor ik steeds terecht
kwam in een strijd.

Vooral een innerlijke strijd.
Want met mijn hoofd kon ik
het iedere keer wel weer recht breien,
maar mijn gevoel was het daar
totaal niet mee eens.

Ik voelde het licht steeds verder
in me doven en ik liet het toe
omdat dat zo hoorde.

Achteraf kan ik het allemaal benoemen
en zie ik het proces waar ik
doorheen ben gegaan.

Ik heb ontdekt dat ik een voeler
ben en dat gaf mij al zoveel
antwoorden en een ander perspectief.
Ik ben bij mezelf naar binnen gegaan
en heb mijn eigen systeem ontdekt.
Heb alles wat daar verborgen lag
aan onverwerkte emoties opgeruimd,
zodat ik uiteindelijk bij mijn fundament
kon uitkomen.

Ik vertel nu mijn verhaal
en vraag aan niemand
goedkeuring of toestemming.

Ik laat mijn liefde stromen
en erken mijn gaves.

En ben nog dagelijks dankbaar
voor die ene dag waarop ik besloot
dat het genoeg was geweest.
Dat ik mijzelf niet langer in
allerlei bochten zou wringen
zodat ik zou passen in iets
wat niet bij mij paste.

Ik leerde praten met mijn innerlijke kern.
Stelde vragen aan mezelf en
kreeg ook iedere keer antwoord.

Het ging met vallen en opstaan,
met tranen en een schaterlach.
En na iedere ronde werd
mijn innerlijke wereld groter en groter
en ging ik dieper en dieper.

En toen kwam het moment
dat ik achter mezelf kon gaan staan.
Dat ik me eerlijk kon uitspreken
over wat er in mij leeft,
wat mijn waarheid is, hoe ik het leven zie.

Ik ben de bron geworden van
mijn eigen leven en ik sta stevig
op mijn eigen fundament.

Het doet er niet langer toe wat
een ander van mij vindt omdat ik
mezelf en de ander vrijlaat.

En wanneer je elkaar vrijlaat in het zijn,
dan gebeuren er wonderlijke dingen.

Lichtflits
Uit het boek: Zeg het zoals het is
www.lichtflits.com