Als ik een tijdje te lang
in de wereld hang en voel
hoe dat voelt, dank denk ik
soms ojee en bekruipt me de angst.

Ik weet dat angst enkel een trilling
is die mij met woorden en beelden
wil vangen.

En als ik soms in de schoenen
van de slachtoffers sta,
dan voel ik mijn hart huilen.

Ik weet dat het verdriet,
oprechte liefde is
voor de mensheid.

Kinderen mogen geen slachtoffer
worden van de wereld die wij als
volwassenen creêren.

We zien en voelen
aan de kinderen
hoe we het doen.
Zijn het lachende,
sprankelende wezens ?
Of zien we dat niet vaak ?

We zouden hun levensenergie
moeten koesteren, juist omdat
we allemaal voelen, hoe moe we zijn
als volwassenen.

Wat zet je er tegenover ?
Is de vraag die in me opkomt.

Als je ziet hoe zwaar de wereld
een kant op leunt, wat zet je er
tegenover om het in balans te brengen ?

Wat heeft de wereld volgens jou
nu heel hard nodig ?

Doe dat.

Een weegschaal breng je in balans
door gewicht op de andere kant te leggen.
We zien twee uitersten.

Als de frequentie laag is,
verhoog je die niet door daar
ook in te gaan zitten.

Wil je de weegschaal in balans brengen,
richt je dan op het goede in de wereld
en hoe je daar een bijdrage aan kan leveren.

Je ziet wat er voor jou mag veranderen,
kom in beweging en onderneem actie,
als dat goed voor je voelt.

Het gaat om jouw verandering.
Je kan alleen jezelf veranderen.

Stap in je eigen binnenwereld,
daar vinden we elkaar.

Lichtflits