Hoeveel sprookjes zijn er het
afgelopen jaar al in mijn 
hoofd geplopt.

Doornroosje kwam voorbij
toen ik alle bramen takken,
die mijn tuin hadden overwoekerd,
aan het weghalen was.

En ik dacht aan de prins die
100 jaar van overwoekering
doorploegde om bij de prinses
te komen.

Ik kwam gehavend uit de tuin
en dacht aan alle mensen die
100 jaar hadden geslapen en
wakker werden nadat de prins
zijn liefde toonde aan de prinses.

En toen kwam het sprookje van Hans
en Grietje voorbij, de stiefvader
die de kinderen in de steek liet
zodat hij zelf meer te eten had.

Hans die een stokje tussen de
tralies stak om de heks ervan
te overtuigen dat hij na al het eten
nog steeds niet dikker was geworden
en de heks hem niet als maaltijd
zou opeten.

En vandaag dacht ik aan sneeuwwitje
die een hap van een giftige appel nam
zodat ze zou sterven.
Begeleid door de vraag in mijn hoofd
of ik van een marktkoopman die mij
een verrotte appel met een mooi
praatje van gezond en lekker, zou kopen.

Ik moet soms heel hard lachen
om mijn eigen hoofd.

Ieder sprookje is 
toepasbaar op deze tijd.
Wat een wijsheid samengevat
in verhalen.

Het mooie aan sprookjes is 
dat het uiteindelijk allemaal
goed afloopt voor de hoofdrolspelers
die verschrikkelijke dingen meemaken.

En slecht voor alle heksen, tovenaars,
leugenaars en bedriegers en zij die
enkel gaan voor persoonlijk gewin.

We worden allemaal wakker
en zullen onze weg 
hieruit weer vinden
en nog lang en gelukkig leven.

Zelfs wanneer dat voor jou
nu nog klinkt als een sprookje.

Liefde overwint namelijk alles.