Soms komen er van die vragen
voorbij die mij ineens een
andere manier van kijken brengt.

Dit keer is het de vraag:
Op welke wijze ga jij
de relatie aan met een situatie.

Niet eerder zag ik het zo.
Dat je een relatie aangaat
met een situatie.
Wel met personen, maar
niet met situaties.

Maar wanneer ik het zo bekijk
vind ik het een interessante vraag.

Ik heb inmiddels geleerd
dat voordat je een relatie
aangaat met een ander,
het belangrijk is dat
je weet wie je zelf bent.

Want vanuit welke plek
in jezelf je een relatie aangaat,
bepaalt voor een groot deel
de vorm van de relatie.

Stap je in vanuit angst
en onzekerheid of
vanuit het gevoel dat een
ander je iets moet geven
dat je zelf nog niet bezit.
Dan ontstaat er een
afhankelijkheid die je
rare sprongen kan laten maken.

Stap je in vanuit zelfliefde,
zekerheid en het gevoel
iets te willen delen met een
ander, zonder enige verwachting.
Dan ontstaat er een
onafhankelijkheid,
je hebt de ander niet nodig
om in liefde te zijn,
omdat je weet dat de
liefde zich al in jou bevindt.

Je innerlijke houding
naar een situatie kan
op dezelfde manier werken.
Ik zou dan zelf kiezen
voor de betekenis van verbinding
van het woord relatie.

En net als in een relatie,
kun je de verbinding aangaan
of juist niet.

Hoe interessant dat het
me brengt naar de zin die
ik al meerdere keren heb
geroepen in verschillende
situaties: Daar verbind ik
mij niet mee,
dat voelt niet goed,
dat is niet van mij of
dat hoort niet bij mij.

En natuurlijk ook andersom:
hier verbind ik me in liefde mee,
dit voelt goed,
dit is van mij en dat hoort bij mij.

En zo komt alles steeds
weer terug naar zelfkennis.
Naar weten wie je bent en
wat je voelt, hoe je bij je
liefde komt en waar je
innerlijk staat wanneer je
een verbinding of relatie
aangaat.

Ik denk dat het ook
toepasbaar is bij situaties.
Stilstaan bij jezelf,
voelen wat bij je past,
en vanuit welke frequentie,
zienswijze je iets benadert.

Lichtflits