Het valt me op dat ik
sinds de volle maan
een diepe rust in me voel.

Een overgave van laat maar komen.

Het lukt mijn menselijke brein
niet meer om mee te gaan
in de ruis van de wereld.

Ik blijf zitten in mijn hart.

Het voelt alsof er een warme
liefdevolle golf door me heen gaat,
me omringt en me als vanzelf optilt.

Een diep innerlijk vertrouwen.

Het maakt niet uit wat er komt,
hoe het gaat, wie weggaat of
wie blijft.

Het moet zijn zoals het is
en dat is goed.

Lichtflits