Al twee avonden zit ik
naar de televisie te kijken.
Zelf heb ik geen tv meer,
maar mijn moeder wel.

Ik kijk en luister met verbazing.
En voel vooral wat het met me doet.
De hele avond komen er programma’s
voorbij die over de politiek gaan.
En ik hoor mezelf commentaar geven.

Ieder programma voelt als
programmering en ik hoor niets
dat met me resoneert.

Jette komt voorbij in een reclame.
Tien nieuwe steden moeten er
gebouwd worden.
Jong en fris komt hij over.

En ik denk, was hij niet degene
die ook achter het hele stikstof
gedoe stond en waardoor er
niet gebouwd mag worden ?

Of is daar ineens verandering
ingekomen nu defensie van
alles moet bouwen ?

Niet veel mensen in Nederland
schijnen te weten dat Timmermans
een rechtszaak aan zijn broek heeft
hangen vanwege fraude in de
Europese commissie.

Omdat hij het belastinggeld van de burger
gebruikte om bedrijven geld te geven
wanneer ze zijn klimaatprogramma
openlijk zouden steunen.

Voor mij voelt alles nep.
Het verkopen van een laagje chroom.
Mooie zinnen zonder waarde.

Gelukkig komt er een programma
voorbij waarin mensen met een
beperking vragen mogen stellen.
Ik ken de doelgroep uit mijn
onderwijstijd en geniet van hun
oprechtheid.

3 politici die min of meer gedwongen
worden geen spel te spelen
maar uitgenodigd worden om
hun menselijkheid te tonen.

Dat gaat als vanzelf, weet ik uit
eigen ervaring.

Ik hoor iets over liefde en dat we
het daar vaker over mogen hebben.
Ik hoor iets over dat we mensen
teveel de angst injagen en dat dat
anders mag.

Het gaat over muziek en dans
en de werking daarvan op je geest
en lichaam.

Achteraf zit mijn hart vol liefde,
heb ik een glimlach op mijn gezicht
en ben ik dankbaar voor iedere vragensteller.
Wat hebben ze het fantastisch gedaan.

Het beste programma van de avond,
het enige dat met me resoneert.

Menselijkheid en liefde, ik hou ervan.

Lichtflits