Mijn dochter wordt
maandag 21 jaar.
Volwassen voor de wet.

Voor mij voelt het als een
afsluiting van een levensfase.
De rol van moeder zal ik
met liefde blijven dragen,
toch merk ik aan mezelf
dat ik de verantwoordelijkheid
voor haar leven niet langer draag.

Ze mag het helemaal zelf weten,
van mij hoeft ze nergens aan
te voldoen.
Vanuit haar eigen ziel en hart
zal ze haar leven vorm gaan geven.

Om deze periode af te sluiten
had ik bedacht dat het een leuk
idee zou zijn om een fotoboek te maken.
Met echte foto’s geplakt in een boek.
Ze had laatst aangegeven dat ze
dat mooi vond, de ouderwetse
fotoboeken.

Dus ging ik aan de slag met
het verzamelen van alle herinneringen
uit het verleden, gevangen in een beeld.

Allerlei oude verhalen kwamen
omhoog, mensen van langgeleden
kwamen ineens weer voorbij.
Tranen en blijdschap tijdens
het maken van.
Diep voelen, vergeven, de liefde
volop stromend.

Voor mij als alleen gaande moeder
was het af en toe een enorme uitdaging
om steeds weer een weg te vinden
in de begeleiding van mijn kind.

Toch zie ik op alle foto’s de liefde,
de blijdschap, de lichtheid van
ons bestaan, van het verhaal dat
we met zijn tweeën hebben vormgegeven.
En daar ben ik dankbaar voor.

We beginnen nu echt aan een
nieuwe levensfase waarin mijn
kind volwassen is en ik aan mijn
wijze vrouw periode begin.

We groeien beiden in wat nieuws,
onze rollen zullen veranderen,
de onvoorwaardelijke liefde blijft.

Wonderlijk hoe je door een
fotoboek te maken,
innerlijke op reis gaat en eindigt
in liefde en dankbaarheid.

Taak volbracht.
Mijn kind is een
volwassen vrouw geworden.

Lichtflits