Je hoeft de deur van de schuur
alleen maar open te trekken en
je zit in de acute overprikkeling…
Dat was wat mijn dochter tegen me zei.

En ze had gelijk.
Teveel spullen opgestapeld,
alles wat eigenlijk al weg kon,
was uiteindelijk in de schuur
terecht gekomen.
En ik ruimde het op.

En gisteren dacht ik ineens,
en nu is de zolder ook aan de beurt.

Voordat ik het wist had ik alles
eruit getrokken en bleef ik hangen
in mijn oude fotoboeken.

De tijd van toen ik juf was van
groep 3 en 5.
Briefjes, kaartjes en foto’s van
leerlingen en hun ouders.
Ik pinkte een traantje weg.

En de tijd waarin ik besloot
Nederland te verlaten om in
Cuba verder te gaan.
Trouwfoto’s met kinderen,
familie en lachende vrienden.
Ik zag hoe gelukkig ik was.

Een achtbaan van gevoelens,
emoties en herinneringen.
Ik liet alles er zijn.
Toen wist ik nog niet wat er
daarna zou komen.

Terugkijkend naar mezelf kom
ik tot de conclusie dat de afgelopen
20 jaar zijn omgevlogen.

Ik voel een zachtheid naar mezelf,
en vind dat ik het goed heb gedaan.

In mijn eentje mijn dochter opgevoed,
mijn eigen hart gevolgd en me
geopend voor mijn eigen wereld.
Wat was het een reis.

Met liefde kijk ik naar al die mensen
die inmiddels niet meer bij ons zijn,
maar die staan te stralen op de foto.

Ik voel de vrede in me opkomen
en ben dankbaar dat ik even de tijd
heb genomen om stil te staan bij
wat toen was.

Lichtflits