Jouw generatie is een kei
in het ontkennen van gevoelens,
zegt mijn dochter tegen mij.

Ik vind het grappig dat ze
tot die ontdekking is gekomen.

Voelen is niet handig.
Mooi dat je voelt maar ontken
het vooral, negeer het en ga
door met dat wat je moet doen.

Het is de reden waarom men
vastzit in programma’s en
uiteindelijk omvalt.
En zelfs dan worden gevoelens
niet recht aangekeken.

Bijna 21 is ze en ze is inmiddels
vooral tegen onbegrip aangelopen
en heeft daarvan geleerd door
het te observeren.

Men is niet in staat om dingen
te begrijpen die voor voelers
vanzelfsprekend zijn.

Zijn zich totaal niet bewust van
wat ze zeggen en hoe ze doen
naar een ander.

Ik probeer in de schoenen van
een ander te staan en te
begrijpen wat iemand ervaart
en van daaruit te reageren.
En heb gemerkt dat velen van
jouw generatie dat totaal niet kunnen.

Er is een hardheid waar je
niet doorheen komt maar waar
men ook geen besef van heeft.
Ze begrijpen het gewoon niet.

Loop vooral mee met de meute
en denk niet zelf na want wanneer je
dat gaat doen loop je het risico dat
gevoelens en emoties in de weg
gaan zitten.

En als dat dan gebeurt dan raken
ze de weg helemaal kwijt omdat
ze nooit geleerd hebben om met
emoties en gevoelens om te gaan.

Waarom denk je dat de meeste
mensen wegkijken voor wat er
in de wereld gebeurt ?
Men kan dat niet aan….

En ik kan niet tegen die
oppervlakkigheid.

Ze doet niet vaak haar mond open
om aan mij uit te leggen wat
haar bezig houdt of wat haar visie is.
Wil niets weten van mijn werk.

Daarom vind ik het zo leuk dat
deze stroom van woorden
op gang kwam.

Ze ontdekt wie ze zelf is,
waar ze staat en wat ze vindt.
En is helder over wat ze voelt.

Lichtflits