Wat wordt
zichtbaar voor je
gemaakt.

Ik moest vandaag denken
aan de tijd dat ik in het
speciaal onderwijs stond.
Er zaten dagen tussen dat
enkel een duidelijke toon,
heldere grenzen in een
duidelijke nee en consequenties
werkten.

Niet gezellig, ook niet leuk,
maar wilden we tot leren komen,
iedereen een veilig gevoel geven,
dan was het nodig om
orde op zaken te stellen.

Ik denk dat dat nu gaande is
in de wereld.
Dat iedereen helder krijgt
wat de orde is en wie daar
niet aan voldoet.

Het is een bekende uitspraak
op school onder de leerkrachten
wanneer alle leerlingen onrustig zijn,
dat er een storm op komst is.

Onrust, druk gedrag, vechtpartijtjes,
dikke discussies, pestgedrag en
geklier, emoties aan de oppervlakte.

Als juf moest ik dan stevig in
mijn schoenen staan en de leiding
nemen om ze terug te brengen
naar de basis.

Aanvoelend wat ik wel van ze kon
vragen en wat niet.
Wetende wat de rust terug zou
kunnen brengen om de dag
door te komen.
Op mijn strepen staan en helder
maken waarom ik dat belangrijk
vind en vragen om samenwerking.

Als leerkracht is het je taak om
(natuurlijk) leiding te geven.
Zeker wanneer je met veel leerlingen
opgesloten zit in een kleine ruimte,
de hele dag.

Wanneer ik naar de wereld kijk,
moet ik denken aan bepaalde leerlingen.
Die van alles roepen en zeggen
en waar de rest dan in mee gaat.

Sommige leerlingen maken daar
een spel van, hap op wat ik zeg.
Niet alle medeleerlingen zullen
erop reageren, maar de haantjes
zullen de uitnodiging om te
“kukelekuen” niet kunnen weerstaan.

En volgens mij gaat het daar nu
om in de wereld.
Kijk naar de mensen die “kukelekuen”.
Wat zeggen ze precies en waarom ?

Er liggen namelijk uitnodigingen
om jezelf te ontmaskeren,
om aan de wereld te laten zien
wie je werkelijk bent en waarom.

Als je weet wie je bent en
in je kern kan blijven.
Als je weet waar je staat,
is het niet nodig om aan dat
spel mee te doen.

De ontmaskering is begonnen.
Doorzie het spel.

Niets is wat het lijkt.

Lichtflits